Am 1. November 2022, ein Jahr nach dem Tod von Georgios Zantiotis im Wuppertaler Polizeigewahrsam, versammelten sich neben Familie und Freund*innen von Georgios über 100 Menschen am Wupperfelder Markt in Wuppertal-Oberbarmen. Sie demonstrierten ihre Wut über den Verlust von Georgios Zantiotis und zogen Verbindungen und Parallelen zu anderen Opfern von Polizeibrutalität.
Maria Zantiotis, die Schwester von Georgios, eröffnete mit ihrem Redebeitrag im Namen der Familie die Kundgebung.
Ich möchte zunächst zum Ausdruck bringen, wie ich mich ein Jahr später fühle, und mir ist klar, dass ich nicht in Worte fassen kann, wie ich mich fühle oder wie sehr es unser Leben verändert hat. Vor allem die Trauer und die Traurigkeit, die sich auch nach einem Jahr noch nicht gelegt hat und auch bis zu unserem Ende nicht verschwinden wird.
George war die Freude unseres Lebens, er war unser Leben und unser Haus ist leer, seit er von uns gegangen ist. Nur George brachte Freude mit seiner Lebendigkeit, seiner Persönlichkeit, seinem Lachen und seinen Witzen, den Witzen, die er mit uns machte, selbst in den schweren Zeiten, die wir durchmachten und mit den Sorgen die er als junger Mann hatte. Wir waren gemeinsam stark, wir stützten uns alle gegenseitig und nun ist diese Stütze in unserer Familie zusammengebrochen.
Für mich war er nicht nur mein Bruder, sondern auch mein bester Freund, mein Licht in diesem Leben. In dieser Nacht nahmen sie uns nicht nur George, sondern auch unsere Familie.
Zusätzlich zu der Trauer, die sich in unsere Seelen eingegraben hat, waren wir mit dem Verhalten der Polizei, der Medien und der öffentlichen Meinung konfrontiert und wir mussten beweisen, dass wir keine Kriminellen waren. Sie gaben uns das Gefühl, dass wir an seinem Verlust schuld seien. Inmitten all dessen, was wir durchmachen, müssen wir selbst nach der Wahrheit suchen.
Was ist denn nun die Wahrheit?
Mein Bruder ist immer noch aus unbestimmten Gründen verhaftet worden. Zuerst sagten sie, es gäbe keinen Grund, seinen Tod öffentlich zu melden, bis sie eine Woche nach Veröffentlichung des Videos dazu gezwungen wurden und ihn zunächst beschuldigten, mich angegriffen zu haben. Was natürlich nicht stimmt und ich abgestritten habe. Dann warfen sie ihm gewaltvolles verhalten gegenüber der Polizei vor, dann Drogen und Alkohol, was sich nach toxikologischen Tests ebenfalls als falsch erwiesen hat.
Nun frage ich, wenn sie beschlossen haben, ihn auf die gewalttätige Art und Weise festzunehmen, was wir alle in dem durchgesickerten Video gesehen haben, warum ging die Gewalt in der Zelle weiter?
Bisher ist das Verfahren der Blutentnahme der Polizisten und Ärzte, die bei ihm waren, nicht klar. Wir kennen immer noch nicht die Kommunikation, die stattgefunden hat und ob Sie ihn überhaupt erst um eine Blutentnahme baten. Soll er sich einem dreifachen Angriff aussetzen lassen, ohne zu wissen, was sie ihm mit einer Nadel im Arm antun würden. Was ich immer noch glaube, ist, dass es keine Kommunikation gab, dass er seine Rechte kannte, und mit diesem Vorgang nahmen sie ihm sein Recht auf Leben.
Warum haben sie uns nicht angerufen, damit sich seine Familie mit ihm in Verbindung setzt, um eine Lösung zu finden oder das Recht auf einen Anwalt oder sogar einen Übersetzer zu erhalten?
Warum musste die Blutentnahme dreimal auf eine so Gewaltvolle Weise stattfinden?
Er war nur eine Stunde lang in der Zelle, bevor er zusammenbrach.
Warum mussten sie ihn zeitweise sogar fesseln, um eine sofortige Blutabnahme zu erzwingen?
Das Ergebnis war fatal. Für mich ist nicht nur die Polizei, sondern auch der Arzt verantwortlich.
Es ist undenkbar, dass ein Arzt in diesem Moment anwesend ist und anstatt zu beobachten, ob die Person Hilfe braucht und den Vorgang zu überwachen, sich nur darum kümmert, dass die Blutabnahme vorbei ist und dieses Vorgehen dadurch billigt.
Ein weiterer Punkt, auf den ich eingehen möchte, sind die Betäubungsmittel die sie ihm gegeben haben. Bis zu einem gewissen Grad kann ich akzeptieren, dass sie seinen Tod nicht beeinflusst haben, aber in meinem Herzen kann ich nicht akzeptieren, dass ich kein Recht habe zu erfahren, warum sie ihm welche gegeben haben. Das allein gibt mir automatisch das Gefühl, dass sie was verheimlichen oder Details weglassen und vielleicht auch andere Details verheimlichen oder übergehen, die der Grund dafür sein könnten, dass mein Bruder nicht überlebt hat.
Ein Jahr später will uns niemand den Fall öffnen, damit wir Antworten bekommen, damit seine Familie die letzten Momente seines Lebens im Detail erfahren kann. Ich werde nie aufhören können mich zu fragen, was seine letzten Worte waren und wie er sich alleine unter Fremden gefühlt hat.
Was ist schließlich die Aufgabe der Polizei?
Uns zu schützen oder uns zu bestrafen?
Zuerst sie selbst und dann die Justiz. Sind sie nicht gut genug ausgebildet um mit solchen Situationen umzugehen, die schon so viele Opfer gefordert hat?
Wir sind heute nicht nur für George und die anderen Menschen hier, die zu Unrecht ihr Leben verloren haben, sondern auch, um den anderen Familien Mut zu machen und ihnen zu sagen, dass wir nicht alleine sind und dass wir gemeinsam eines Tages, das was Geschieht, verändern können, damit es keine weiteren Opfer mehr gibt.
George ist nicht umsonst gestorben. Sein Name soll jetzt dafür stehen das Böse zu ändern, damit sich kein Mensch mehr in seiner Lage befinden muss.
Lass dies der Kampf seines Lebens sein, das hier vergangen ist.
Να γίνει αυτό ο αγώνας της ζωής του… Η Μαρία Ζαντιώτη ένα χρόνο μετά τον θάνατο του αδερφού της Γεωργίου στην αστυνομία του Βούπερταλ
Ξεκινώντας θα ήθελα να εκφράσω το πώς νιώθω ένα χρόνο μετά και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ με λόγια να σας δώσω να καταλάβετε ούτε πώς νιώθω αλλά ούτε και πόσο μας άλλαξε τη ζωή μας. Κυρίως το πένθος και η λύπη που δεν έχει μαλακώσει ούτε μία μέρα ένα χρόνο μετά και ούτε πρόκειται να φύγει μέχρι το δικό μας τέλος.
Ο Γιώργος ήταν η χαρά της ζωής μας, ήταν η δική μας ζωή και το σπίτι μας από τότε που μας τον πήραν είναι άδειο. Μόνο ο Γιώργος έφερνε χαρά με τη ζωντάνια του, την προσωπικότητα του, με το γέλιο του και τα αστεία του, τις πλάκες του που μας έκανε, ακόμα και στα δύσκολα που περνάγαμε τις ανησυχίες που είχε σαν νέος ήμασταν μία δύναμη όλοι μαζί στηριζόμασταν ο ένας στον άλλον και τώρα αυτό το στήριγμα κατέρρευσε στην οικογένειά μας.
Για εμένα δεν ήταν μόνο ο αδερφός μου αλλά και ο καλύτερός μου φίλος, το φως μου σε αυτή τη ζωή. Εκείνο το βράδυ δεν πήραν μόνο τον Γιώργο αλλά και την οικογένειά μας.
Εκτός από το πένθος που έχει ριζώσει στην ψυχή μας αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε και μία συμπεριφορά από την αστυνομία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την κοινή γνώμη που έπρεπε εμείς να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε οι εγκληματίες. Κάνοντας μας να νιώθουμε ότι εμείς φταίμε για το χαμό του.
Μέσα σε ότι περνάμε να πρέπει να ψάξουμε μόνοι μας να βρούμε την αλήθεια.
Πια είναι τελικά η αλήθεια;
Ο αδερφός μου συνελήφθη ακόμα για αδιευκρίνιστους λόγους. Την πρώτη φορά είπανε ότι δεν υπήρχε λόγος να αναφέρουν δημόσια το θάνατο του μέχρι που μία εβδομάδα μετά που δημοσιεύτηκε το βίντεο αναγκάστηκαν και τον κατηγόρησαν στην αρχή ότι ο ίδιος επιτ
έθηκε σε μένα. Κάτι που κατηγορηματικά διαψεύδω και στη συνέχεια για βίαιη συμπεριφορά προς τους ίδιους, για ναρκωτικά και για αλκοόλ που έπειτα από τις τοξικολογικές εξετάσεις διαψεύστηκαν και αυτά.
Τώρα ρωτώ εφόσον έκριναν να γίνει η σύλληψη του με τον βίαιο τρόπο που όλοι είδαμε στο βίντεο που διέρρευσε και πραγματοποιήθηκε στα κελιά του δικαστηρίου γιατί συνεχίστηκε η βία εκεί μέσα;
Μέχρι στιγμής δεν είναι ξεκάθαρη η διαδικασία αιμοληψίας από τους αστυνομικούς και τους γιατρούς που βρισκόντουσαν εκεί μαζί του. Ακόμα δεν ξέρουμε την επικοινωνία που είχαν, αν του το ζήτησαν να το κάνει. Εάν δέχτηκε την τριπλή επίθεση χωρίς να γνωρίζει τι σκόπευαν να του κάνουνε με μία βελόνα στο χέρι. Αυτό που πιστεύω ακόμα είναι ότι δεν υπήρχε η επικοινωνία ώστε να γνωρίζει τα δικαιώματά του και με αυτή την τακτική του αφαίρεσαν το δικαίωμα και στη ζωη.
Γιατί δεν μας κάλεσαν να επικοινωνήσει η οικογένεια του μαζί του να βρεθεί μία λύση ή το δικαίωμα να έχει ένα δικηγόρο ή έστω έναν μεταφραστή;
Γιατί έπρεπε να γίνει αιμοληψία με τόσο βίαιο τρόπο τρεις φορές;
Ηταν μόνο μία ώρα στο κελί μέχρι να καταρρεύσει.
Γιατί έπρεπε να τον έχουν ακόμα και σε κάποιες στιγμές δεμένο για να επιτύχουν άμεση αιμοληψία; Το αποτέλεσμα ήταν μοιραίο. Για μένα υπεύθυνη δεν είναι μόνο η αστυνομία αλλά και ο γιατρός.
Είναι αδιανόητο να υπάρχει γιατρός εκείνη τη στιγμή και αντί να παρακολουθεί εάν το άτομο χρειάζεται βοήθεια και να επιβλέπει τη διαδικασία να τον νοιάζει μόνο να τελειώσει η διαδικασία της αιμοληψίας και να εγκρίνει αυτή την τακτική της πράξης.
Ένα ακόμα σημείο που θέλω να σταθώ είναι τα αναισθητικά, σε ένα σημείο μπορώ να δεχτώ το ότι δεν επηρέασε το θάνατο του αλλά μέσα μου δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν έχω το δικαίωμα να ξέρω τον λόγο που το κάνανε. Αυτό από μόνο του αυτόματα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι εφόσον το κρύβουν ή δεν δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες ίσως κρύβουν ή προσπερνάνε και άλλα στοιχεία που μπορεί να είναι ο λόγος που ο αδερφός μου δεν άντεξε.
Ένα χρόνο μετά και κανείς δεν θέλει να ανοίξει την υπόθεση, να ζητηθούν εξηγήσεις να μάθει η οικογένεια του λεπτομερώς τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Στις δικές μου τις σκέψεις δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό ποιες ήταν οι τελευταίες του κουβέντες και κυρίως το πως ο ίδιος ένιωθε ανάμεσα σε ξένους και μόνος. Ποιος είναι τελικά ο ρόλος της ασταστυνομίας;
Να σε προστατέψουν ή να σε τιμωρήσουν;
Πρώτα οι ίδιοι και μετά η δικαιοσύνη, μήπως τελικά μετά από τόσα θύματα στα χέρια τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μία κατάσταση λόγω μία επαρκής εκπαίδευσης;
Σήμερα βρισκόμαστε εδώ όχι μόνο για τον Γιώργο και τους υπόλοιπους ανθρώπους που άδικα χάθηκαν στα χέρια τους αλλά να δώσουμε κουράγιο και στις υπόλοιπες οικογένειες να πούμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι όλοι μαζί ίσως μία μέρα αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει και δεν θα υπάρχουν άλλα θύματα.
Ο Γιώργος δεν έφυγε άδικα ας είναι το όνομα του να αλλάξει το κακό να μη βρεθεί ξανα κανείς στη θέση του. Να γίνει αυτό ο αγώνας της ζωής του που πέρασε από εδώ.
